مى نهم تا لا به لاى خیمه هاى اقلیم دلم، خیمه ى رطاقتت را بیابم، تا در کنارت

 زانوى ادب بر زمین گذارم و در کوى عشق زیر لوایت ماوا بگیرم . و «حال گویاست اگر

 تیغ زبان گویا نیست » که ما پاى بسته و بال شکسته در قٿس جان کاه گناه، دست

 و پنجه نرم مى کنیم و سرگردانیم در حیرانى مسیر .

اما جان کلام، که دلداده ى تو هستم و صدا و صلاى توست که ما را از کمینگاه

موحش سرزمین تٿتیده دلان مى خواند تا هم صدا با قدسیان، طبع ادبى را پر و بالى

 دهیم و در پس سرودن هر چکامه، تو را صدا مى زنیم.